Şimdi
Yorgun argın bedenimle
Gülüşlerini taşıdığım çizgili suratımda
Öfkeni, neşeni, heyecanını gören gözlerimde
Beynimin en ücra köşelerinden
Sensizlik akıyor.
Vuruyor durmadan.
Zaman geçmek bilmiyor.
Geçse ne olur ki.

Sıcak yatağımda yatıyorum
Gözlerim kızarmış gök renginde
Dokunmayın bana ne olur.
Ey penceremdeki kuşlar
Çekilin biraz başka dallara.
Sokakta oyun oynayan çocuklar,
Gürültü yapmayıverin biraz.
Bugün evimde hüzün var.

Hiç böyle sessiz olmuş muydu bu ev?
Kalbimde yokluğun hiç bu kadar
Kuvvetli vurmuş muydu?
Kelimeler kaçmak istemiş miydi uzaya

Şimdi düşüncelerim bile beni taşıyamıyor.
Saat hüzünlere gebedir.
Yelkovan, akrebin peşindedir.
Bense her aldığım nefesle savaştayım.
Saatime bakıyorum hüznü iki dakika geçmiş.
Sokağa bakıyorum
Sen yokken kaç araba geçmiş.

Dönüp bakıyorum bir an
Nefes alıp vermem arasında
Bir ömür geçmiş.

M.Ö./2008
kahramanmaraş