ACININ ÇOCUKLARI

Karadeniz’in dalgaları gibi azgın
Çalkalanıp taşar insanda sabır
Çığlık çığlığa yüreğin sesi
Uykular parçalanmış kâbuslarla
Bölünmüş gecelere rüyalar
Bilinmeyen sevdalara
Mutluluklar buruşturulup atılmış
Sevda ses olmuş
Rüzgârlara karışıp yükselmiş semalara
Yürek çarpmaktan yorgun
Ağaçlara, yamaçlara, insanlara!

Kadim bir olaydır
Kan ve gözyaşı
Sevgi ve mutluluk
Ayrılmaz duygusal ikili
İlk kurban Habil’le akmaya başlamış
Son da olmayacak kan dökücü kabiller
Kıyamete kadar
Kıskançlık, kin ve nefrete adanan kurbanlar
Kandan nehirlere
Damlayan gözyaşı olmuş acılar
Kan ve gözyaşıyla yazılmış
İnsanlığın tarihi
Zamanlara otağ kurmuş yalnızlıklar
Demir ve kurşun olup değen acılar
Acıların yaktığı canlar!

Tutsaktır acı
Acımasızlığın zincirlediği gönüllerde
Sevinçleri ve mutlulukları
Doğmadan vuran yüreklerde
Bir gözden fırat
Diğerinden dicle olup çıkan
Toprağın çocuklarının masumiyetini
Gözyaşlarıyla acılara boğar
Sabrın sessizliği
Sessizliğin yalnızlığında
Kan veren, can veren, aşk deren
Yangın yeri acılı yürekler!

Ölüme susamış âşıklar
Ölümsüzlüğe âşık sabır
Ölürken bile sevmek
Ve ölümle ölümsüzlüğe yürümek
Toprağa kan
Tarihe kapak
Sonsuzluğa canlı ırmak olmalı
Zafer sarhoşluğunda dalgalara köpük
Geçmişte yaşarken
Geleceği doğurmalı
Bir çocuk saflığında
Yudum, yudum içerek
Sabırla süsler
Kanla besleriz acıları
Gözyaşlarımızla yeşerir yeni hayatlar
Baharı kaçırır acının çocukları!

09-04-2012
Şair, Burhan AKSU