Emma seyrediyordu berrak bir derenin temiz dalgalarını ,
Orada sevimliliğini görmüyordu ;
Yanında, serin bir gölgede dere mırıldanıyordu,
Emma işitmiyordu bu mırıltıyı.
Tatlı bir solukluk duygulu alımlılığına
Sanki yeni çekicilikler katıyordu :
Hareketsiz ve düşünceliydi, ağlamıyordu Emma,
Gözündeki yaşları düşmeye bırakıyordu.
Bir iç çekiş kalbinin acısını azalttı ama.
O, “Ooo ! Hayır dedi acıyla,
Hayır, hayır, Silvain artık değil eskisi gibi.
Boşuna bağlılığını bana övüyor,
O bana boşuna dönüyor.
Üzüntümden etkilendiği için, hâlâ sevdiğini söylüyor beni.
Öyle söylüyor, ve beni üzüyor dönüp ağlamaları!
Ah ! Çok kere başardım gözlerindekini okumayı:
Düşünüyordu bana söyleyeceğini ;
Oysa düşünmeden söylerdi önceleri . “

Victoire Babois 1760-1839
Çev. Sunar Yazıcıoğlu