Bir dolambaçlı sokakta
Oturmuşum kuytu köşesine
Öylesine bakıyorum sağıma soluma
Her şey anlamsız tatsız
Kelimeler manasız kifayetsiz
Sanki bu dünyaya ait değilmişim gibiyim

Nereye dokunsam buz dağı misali
Üşütüyor beni tepeden tırnağa kadar
Bir anda gidesim geliyor
Kimsenin olmadığı ıssız çöllere
Bir yalnızlık sarmış her yanımı
Bırakmışım kendimi rüzgarın yönüne

Kapanmış duyu algılarım
Arkama bakmadan gidiyorum
Ne adres soruyorum ne de mekan
Ağırlaşan adımlarım hızımı kesse de
Kaybolmuş benliğimin ardında gidiyorum
Belki bulurum umuduyla

Ya ben erken yoruldum
Ya da beni yoranlardan kurtulamadım
Belki bu bıkkınlığım yılgınlığım ondadır
Savaşta yenilmiş bir komutan gibiyim
Dökülen güz yaprakları gibi savruluyorum
Bin parçaya bölünürek
Bu yüzden sorma...
Ben de nereye gittiğimi bilmiyorum