İLK GÜN
Terbiye, terbiye,
İlla da terbiye!
İnsanlık, ilk doğduğu zamanki kadar edepli
Kalsaydı eğer,
Ne peygamberlere ihtiyaç kalırdı,
Nede nebilere…
Ne kötülük yaşardı ruhlarda,
Ne sevgi eksik olurdu yüreklerde.
Vicdan, saygı, iyilik, merhamet,
insanın içinde olursa,
İşte orasıdır cennet!

Hapishanenin demir kapılarına,
Yürek şeklinde kilit yapmışlar!
Açıldıkça nefesim sıkışıyor,
Kapandıkça ciğerimden kan damlıyor.
Nereden geldi bu terbiyesiz karanlık?
Adı kader miymiş, keder miymiş, neymiş?
Bu ellerim değil miydi titreyerek tetiğe basan!
Bu gözlerimden akan yaş,
Bu ayaklar,
Yolunu şaşıran ayaklar…
Bu beden,
Çalışmak, ekmek parası kazanmak,
Çocuklarını sevmek,
Saçlarını okşamak içim yaratılmadı mı?
Nereden buldu beni bu terbiyesiz akıl?
Kötü ruh, haset, dedikodu, elem,
işte orasıdır cehennem!

Onun için hasretim,
İnsanlığın, ilk doğduğu, o günlere…
Yusuf Yılmaz