Şu bozkırın ağıt yakan dilisin sen
Ne zaman hoyrat sesler duyulsa
Umulmadık sesler işitilse uzaktan
Ağır bir türkü olur senin öfken
Sinen de kim bilir ne acıların vardır
Ah! Acılar
Ortağıdır hayallerimizin
Bir lahza bırakmaz peşimizi

Bize ulaşan sesin kimbilir ne kadar sahipsizdir
Uzaklaşarak senden ne kötülük
Doğurdu şu ıssız vadiler
Bozbulanık sular
Durulmaz artık sana hasret uzaklarda
Gerçi umduğunu bulamayan herkes
Uzaktır hemen her şeye


Uçurum kenarında bekleşen martılar
Senin için şakıdı son nefes
Teberüken senin adını dağıttılar
Toprağa, suya ve hayata
Ah! Ağlamaklı oldu gökyüzü
Yeryüzünde öylece  gam
Bir görsen



Başıboş kaldı yediveren başaklar
Hasat zamanının takıldı ayağı düşlere
Denizi maviye boyadı gülüşlerin
Mecnun Leylâ’dan vazgeçti
işte o vakit
Ah! İnkara sürükler vuslatı bu bekleyiş..