İnsanlar; hep iyi yerlere gelmek ya da iyi para kazanmak için çaba sarfeder de, birisinin gönlünü almak ya da gönül kırmamak için hiç çaba sarfetmez.
Oysa ki, gönül dediğin şey insanın en büyük servetidir ve sen gidip başkasının servetini tarumar edemezsin. Gün gelir sana da aynı bedel ödetilir ve o zaman anlarsın ki kırılmak çok gürültüdür sadece kırılanın duyduğu büyüklükte. Özür dilemekten bir uzuvlarını kaybedecek kadar korkarlar.
Öyle bir ego ile doğmadın sen.
Ey İnsan!
Çıkar artık içinde ki Âdem’i.
Ol dosdoğru emrolunduğun gibi.
Sen ki Âdem olarak doğdun.
Âdem demek hiçlik demekti unuttun!
Şimdi hatırla, şu dünyada bir hiç olduğunu unutma.
Ey başını öne, tevazu insana yakışan en büyük erdemdir.
Sen içinde ki zenginliğin kıymetini bilmeden başka zenginliklere tamah edersin.
Oysa ki en büyük servet sensin.
Madem ki indin Nefs’i Emmare’ye,
Çık şimdi Nefs’i Kamile...
Elif Adıyaman