Dev aynası karşısında bir herif
Ağzındaki pembe eti dil sandı
Şimdi bunu nasıl eylersin tarif
Sivrisinek kendisini fil sandı

Giymez idi cübbe, sarık, kavuğu
Toplamıştı etrafına lavuğu
Güdemezken üç beş tane tavuğu
Kendisini horoz hem de çil sandı

Şakşakçısı, dalkavuğu bol idi
Sağ göründü lakin yolu sol idi.
Yediği hep tam doksandan gol idi.
Kendisini mürşid-i kamil sandı

Yenildikçe zırım zırım zırlardı
Kalbi tekler, tansiyonu fırlardı
O haliyle ona buna hırlardı
Aynada kendini Azrail sandı

Hiç doymadı ölür idi açından
Hesap bilmez, çıkamazdı içinden
Nefesini zor alırken kıçından
Sur’u üfleyecek İsrafil sandı

Asabiydi, sinirinden patlardı
Hiç değişmez aynı yerde otlardı
Gerisin geriye çağlar atlardı
O sebeple bir santimi mil sandı

’’Gözlerini aç ’’dersen açamazdı
Fitil koymak nafile, sıçamazdı
Uçmak ister velakin uçamazdı
Gel gör ki kendini ebabil sandı.

Vuvuzela misali hep vu idi
Çapsızın tüm çapı ancak bu idi
Klozetin içindeki su idi
Üç beş damla necaseti Nil sandı

’’Var mı benden yiğit?’’ diye sordukça
’’Hastir’’ diyen aynaları kırdıkça
Çapulcular buna gazı verdikçe
Zâtını bey, mezrasını il sandı

Rüyasında hep dağlara çıkardı
Ordusuyla ovalara akardı
Padişahın sarayını yıkardı
Kendisini Patrona Halil sandı