Yabancısı olduğum bir kasabada yürüyorum bir başıma
Bakışlar yabancı, bakışlar dövercesine, sövercesine yansıyor ruhuma
Issız bir bank’a atıyorum kendimi o vakit bıraksam sanki yığılıverecek olduğu yere
Usul usul esiyor rüzgar kuşatıyor yanan kalbimi serinletmek istercesine
Kaybolmanın, hiç’leşmenin kimsesizliğin en üst mertebesine çıkıyorum o anda
Sonrasında uzaktan uzağa ürkek bakışlarla beni süzüyor sokağın başıboş köpeği
Kim bu böyle dercesine
Elimi uzatıyorum ona yaklaşmakla kaçmak arasında bir yerlerde o’da
Çokmu kötülük gördün diyorum insanlardan yana ona
Sorsam bendekide aynı sayılır ya bir bakıma
Harekete geçmek istiyor ısrarla boğazım düğüm düğüm bir halde ağlatacak ya beni
Bir yere kadar tutuyorum kendimi gözlükle gözyaşlarımı kamufle etmenin derdindeyim bir yandanda
Seyre dalıyorum ağaçları, yolcuları her bir ayrı dünyayı
Onca kalabalık arasında kalan yüreğimdeki yalnızlığın sancısını taşıyorum şimdi


Edibe Toğaç