Bir insanın sesine aşık olabileceğimi,
sesini duyunca ağlayacağımı söyleseler çok gülerdim.
Gülüşünü görünce nefessiz kalacağımı,
yazdığı her cümleyi hatırlayacağımı
söyleseler gerçekten gülerdim onlara.
Biraz daha görmek için saçma sapan şeyler yapacağımı,
bir bakışıyla donacağımı söyleseler kahkaha atardım. Sonra mı ?
Sonra sen geldin işte, hiç gitmeyecek gibi.

Aşk denilen güzel şeyin adını sen koysam.
Güne uyandığımda SEN attığım her adım da
SEN aldığım her nefeste SEN güldüğüm de
SEN ağladığım da SEN özlerken SEN yaşadığım da
SEN öldüğüm de SEN ama yinede herşeyde
SEN sen varsın ya GÜLÜM sen beni benden alan SEN işte bu yüzden SEN.

Ben yine unutamıyorum seni.
Kızma ama.Olmuyor işte olmuyor napiyim.
Bir türlü çıkmıyorsun şu sürekli çarpan kalbimden.
Gelsen ya yine.Sevsen.Ya da bırak sevmeyi,sadece gelsen.
Hani ben ağladığımda beni götürdüğün yer vardı ya,
deniz kenarında.”sevdiğim ağlarsan buraya gel,
ben yokken deniz baksın sana” yazdığın kayakların olduğu yer.
Tut ellerimden götür beni.Sarıl hatta.
Hiç bırakmayacakmış gibi sarıl.
Hadi gel,ya gel be gel.Kötüyüm.Çıldırmak üzereyim gel.
Gel de bi ağlayayım koynunda.Sonra gidersin söz.Bi gece olsun gel,
öpeyim doya doya.Seni seviyorum deme,deme tamam.
Ağlama de üzülme de,seni seviyorum deme.
Nasıl özlüyorum seni,nasıl yanıyor içim.

En ihtiyacım olan kişi olduğun için mi, senin en ihtiyaç duyduğun insan olmak istediğim için mi beni sevmedin beni? Sensiz eksik hissettiğim için mi beni sevmedin? Sen üzülsen en çok canı yanacak olan kişi ben olduğum için mi beni sevmedin? Hayallerim, hatıralarım, rüyalarım senle dolu olduğu için mi beni sevmedin?