1
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
1143
Okunma
sonra dedim ki
fena !
gölgesi sahipsiz ağaçlar gibiyidik biz
kalabalıkların orta yerinde
gecenin ayazında
gündüzün dergahında
dönüp durduğumuz hayat bilmecesinde
ayak uçlarımızda
birikmiş çakıl taşlarımız
fena
iç geçirmelerinin yoksul sessizliğinde o derin
o kıyamet yortusu
korkulara rağmen
sevmelerimiz ateş böceklerinin uçmalarını
ve yıkılması muhtemel
hayal kalelerinin üzerinde bekleyen ay
fena
kendi soluğunu bağışlama arzusu alemin en ucuna dek
ellerimiz kalem yorgunu
düşlerimiz kırık hava şarkılarından muzdarip
bir taze rüzgar üflese dağılacağız da bile bile...
sevmelerden öte gidilmeyen
hiç bir yerdeyiz
yine...
YILDIZ
5.0
100% (8)
Cevap Yaz