bütünlüğünü sisle gizleyen dağ
ben gidiyorum
istersen peşimden gel
su sesi çekiyor
içimdeki şiirin pimini
paramparça oluyor sözcükler
ölmeyen sözcüklerin yaralarını sarıp
sonra yeniden öldürüyorum sözcükleri
ellerimle tek tek
yazıyorum bu şiiri
düşlerimi anlatsınlar diyerek
küçük umutları dolduruyorum
kafatasımın içine
omuriliğimin hemen yanından geçiyor hayat
tüm varlığıma sürtünerek
bir çığlığın rahmi oluyor
korkuyu yüzünde gezdiren kentler
ölü çıkıyor şiirlerin içinden
uçuruma oyulmuş kalplere düşen aşk
aklımın parmaklıklarında
isyan eden pas
kör dişlerini zamanla bileyliyor
sevgilim
sonra sen
sımsıcak bir gülüşün
arkasına gizleniyorsun
uykuya dalıyorsun
bu şiirin gölgesinde
üşümeyesin diye
gözümdeki gökyüzünü örtüyorum üstüne
bakış diyor diğerleri
buna sadece

16/07/2018
ali rıfat arku
antakya