Yürüyelim,
Belki ferahlarız adım attıkça ayaklarımız
Ve belki, tüm kinimizi birer anahtar taşı yapıp kaldırımlara
Bir sokak boyunca unuturuz.
Belki, belki diyorum
Her adımı aşktan bir şehir kurarız
Kalbimizin o hiç keşfedilmemiş yerlerine
Sen, kalbimin kâşifi
Mucize adam
İzin ver sana şehrimin nasıl şekerden dünyalara taşındığını anlatiyim
Soğuk gecelerimin
Kibritçi kızından
İnsan kalabalığı ormanımın koca ayağından bahsediyim
Yürüyelim
Daha çok yolumuz var
Hem bitmedi anlatacaklarım daha
Sana boya kalemimlerinden bahsedecektim
Hep en önce biten sarıdan
Gri gökyüzünden
Ve hep sona kalan siyahtan
Resim defterime çizdiğim adamlar siyah yüzlü olurdu mutlakâ
Kenar mahallerin gülleri gibi
Kenar süslemeri olurdu defterimin
Kurutup arasına sakladığım o leylak gibi
Yitirdi büyüsünü şehrimin gök kubbesi
Yürüyelim
Şehrimizin karasahasını kara sular basana kadar
O suda boğulup aşksız kalana kadar
Aşsız bir ev arkada bırakana kadar
Sen,
Mucize adam
İzin ver bu şiiri burda bitireyim.