çıkarıp başımı
medeniyet denen bataktan
ağaç dallarına sığınmak istiyorum
kuş kardeşlerim
kabul ederseniz şayet

vurgun yemiş topraklarda
kabul görmüş kölelik
arzı ısıran amansız düş
artık keşfedilmiş
incir çekirdeğindeki
kıyamet

yaşamak
boynumuzda bir külfet
susmuş masallar ülkesinden
pulsuz bir mektup
her şeyi apaçık anlatan
toprağa yakışmış bir iskelet

nereye dokunsak
sancılı bir bitmişlik
kahinlerin kuytu köşelerden
filiz verir kulakları
bildiğimiz ne varsa
ecel ipini sallayan
rüzgarın getirdiği
yarım yamalak o sesi işitmişlik

özlemi göstermeye
gücü yok zamanın
dip dibe yalnızlıklar
tenlerde sürekli iştahsızlık
kapanacağı yok
diri bedenlerin altına gömülen yaranın

sırrına eremedikçe
dirittiğimiz ölüm
bütün tufanlardan geriye kalan
yalnız sensin
kuşkunun oltası
ömrümüzde sallanırken

işte varız
varlık alemi içimizden sızıyor
korkmanın faydası yok
bir avuç toprağız
yani yokluğa dikilen anıtız
artık çırpınmak nafile
yokluk yerini geri istiyor

14/07/2018
ali rıfat arku
antakya