Uzaktan sevmeyi de çok sevdim ben.
Zararsız, kendi halinde.
Eskisi gibi değilim artık.
Kocaman bir dünya var benim içimde.
Aşkım, hasretim, mutluluklarim ve hüzünlerim.
Hepsi ama hepsi orada.
Öyle doyasıya yaşıyorum ki orada.
Ne kimseye bir faydam ne de zararim var.
Bazen kahkahalar atıyorum, bazende hickirarak ağlıyorum.
Kimse ne duyuyor, nede görüyor.
Benim dünyam O, sadece benim.
Ama mutluyum ben orda.
Meselâ çiçek tarlalarında yürüyorum.
Denizin kenarında koşup nefes nefese kalıp, sonrada bir ağacın altında dinleniyorum.
Kuşlar konuyor üzerime, herşeyimi anlatıyorum onlara.
Dinliyorlar can kulağıyla.
Çağırıyorum sevdiklerimi ve beni sevenleri.
Geliyorlar hemen.
Muhabbetin en güzelini yapıyoruz birlikte.
Zararsizca, masumca.
Kalemimi bile susturacak kadar seviyorum onları.
Duygularımı döktüğüm kalemimi bile kırıp atacak kadar.
Saygı duyuyorum mesafelerine, tüm düşüncelerine.
Olsun onların istediği gibi olsun herşey.
Yeterki mutlu olsunlar.
Sonra mı ?Sonra uğurluyorum onları kendi dünyalarına.
Ben yine dünyamla başbaşa kaliyorum, sadece benim dünyamla.