hayatı katlayıp kaldırsam bir köşeye
iyi bir günde çıkarıp sersem ufka
yine mahcup bir mevsimi geziniyor yalnızlık
çalışmadığım yerden imtihan ediyor beni aşk
sevgilim korkuyorum yanından yarına giderken
ellerimi ateşle yıkıyorum
senden olmayan bulaşmasın diyerek

düşten yara almış bir türküyü öpüyorum
ağzının kenarından sendeki gülüşte
tufandan bir çayıra uzanıyorum
dinleniyorum bir depremin gölgesinde
salınıp bir güzel ninniyle

aklımın sınırında duvara diziyorlar şiirlerimi
ahlak muhafızlarım tarıyorlar tek tek bütün dizelerimi
savaş mağduru ölü şiirler diyarı bu yürek
utanmayın diye kendinizden
kendime ihanet ediyorum
namuslu sözcüklerin aile fotoğraflarında

işkenceci zaman
ağır ağır bütün uzuvlarımı yaşlandırıyor
unutuyorum bazen elinin nerede olduğunu
ama unutmuyorum sıcaklığını
saçlarının yağmur kokusunu getirip
yüzüme armağan ettiği günden beri

başladığımız noktaya ulaşacak yolculuk
giderken üç şeyi götürmek isterdim yanımda
gülüşün ellerindeki sıcaklık
ve seni severken
içimde çınar olup büyüyen mahcupluk

25/06/2018
ali rıfat arku
istanbul