Bu gün mezar taşlarına baktım
Mezar taşlarını okudum
İçime hüzün doldu, ağladım
Bildim ki bu en son durağım

Mezar taşları ne anlatmıyordu ki
En büyük ders veren, onlardı belki
Hepsi birer taştılar hâlbuki
Bildim ki bu en son durağım

Her kesimden insanlar vardı
Yoksullar vardı, zenginler vardı
Mal mülk hiçbir şeye yaramamıştı
Bildim ki bu en son durağım

Baktım bir mezar taşına
Yazılıydı “kimsem yok ALLAH’TAN başka”
Kimsesizim, ne olur okuyun bir Fatiha
Bildim ki bu en son durağım

Bazısı zengin, bazısı fakir
Herkesten farklı bir fikir
Hepsini de ölüm bulmuştu bir bir
Bildim ki bu en son durağım

Bazısı yaşamıştı yüz sene
Bazısı da, elli, kırk, yirmi sene
İhtiyar, genç, çocuk hepsi kabir de
Bildim ki bu en son durağım

Bazısı daha yenidünyaya gelmiş
Bir saat, bazısı bir gün yaşamış
Her canlı bu yola çıkmış
Bildim ki bu en son durağım

İbretle ve hayretle baktım her yana
Ölmüşlerdi, dede, nine, çocuk, baba ana
Daha nice insanlar vardı onlardan başka
Bildim ki bu en son durağım
(02. 10. 2002)
(bir mezarlık ziyaretinden sonra )