önümde hep iki yol
birini katet sem geç kalıyorum diğerine
özlem iklimlerinde hasretleri didikliyor şarkılar
sevda limanlarında uçuşuyor umutsuz martılar



hep hicranlara servis yapıyorum
afacanlara
belli ki uykusuzluklar ima ekleyeceğim bir yenisini
düşler rengini yitirdi bir kaderin çıkmazında
eridi bütün imgeler hayat tarzımda



istif ettim eteklerinden düşen şerleri
cesedimden ayırdım sarıldığım kefeni
öp beni artık alnımdan
bırak göz yaşımı sulayanlar utansın
bu çile bana yeter cabası sende kalsın



hangi çığlık hoş gelir ki kulakta ki darlığa
bilmem ki ne çaredir bu müzmin hastalığa
sen ki;
acılara kanat gerensin
ve de;
sevdalara yüreğini rehin verensin
şimdi hangi hedefe odakla din gözlerini
kim beyaza boyadı saçının tellerini



sesinin kısıldığı yerden konuş
özür yaman yok ki sökülsün dikişlerinden
büyük düşün ve nefesini tut
soluğunun kesildiği yerde
ölümlerden ölüm beğen kendine




sana bu dünyada ancak unuttuğun kadar yaşam hakkı verildi
tükür kir tutmaz toprağın yüzüne
yakamozların bıçak sırtı görüntüsüne tükür
kime fazla isen orada diskalifiye olursun
kime eksik isen orada hayat bulursun