(Neyzen Tevfik sarhoş olduğu bir gün kalabalık bir caddeden geçerken
Aniden bağırmış:
Ulan orospu çocukları.

Yoldaki herkes bir anda neyzene dönmüş.
Neyzen: Ne kadar da çokmuşsunuz. . .

Ahh canım Neyzen Tevfik Siz o kalabalığı bir de bu zamanlarda görebilseydiniz!)


Oysa ne güzel insanlar sevmişim ben
Hem öyle böyle sevmek değil bu
Sevgilerin en eskimezi en görkemlisi
Ve RUHUMA en yakışanıyla

O çocuk kalbimin çok derin köşelerinde saklamış
Aklın ne olduğunu anlamadığım yaşlarda
Kazımışım Onları akıl dağarcığıma…

Öyle ki;
Süre gelmiş bu sevgiler taa o günlerden bu günlere
Rotasını hiç şaşırmadan
Çıkıp derin okyanuslardan
El değmemiş sonsuz maviliklere
Gökyüzüne süzülmüş…

Nasıl da güzel nasıl da doğru ve yeri doldurulamaz
O denli önemli insanlar sevmişim ben...
Kendime olan saygım güvenim ve sevgim de
Belli ki bu yüzden…

Yaradan’ nın hiçbir ülkeye ve o ülke toplumuna
Asla reva görmediği bu dehşetli bu korkunç
Ve baş edilemeyen sayısız belalardan ben;

Yaradan’ın bazı toplumlara
Gerçek lütfu olduğuna inandığım
Bu güzel bu özel ve bu bilge insanların
Ruhuma şifa veren nurani ışıklarına sığınıyorum…