ŞEHRİ ARAYAN ÇOCUK ve Palandöken Dağları

Bir ateş düşmüştü ki küçücük bedenime
O çocuksu Yüreğim mahşeri yaşıyordu
Gece simsiyah bir tül örtmüştü üzerime
Etrafımdaki har şey bakıp ağlaşıyordu

Yıkılı verdi bir an göğü tutan sütunlar
Fısıldıyordu sanki taşlarda ki yosunlar
Rüzgârlara esirdi ak keçeli çobanlar
Dağların kucağında gölgeler üşüyordu

Kaskatı kesilmiştim bıçak vursan kan çıkmaz
Balta kesmez tenimi mıh girmez keser yontmaz
Dikiş tutmaz dilimi dudağım perçin tutmaz
Beynimde dünden kalan sesler uçuşuyordu

Göğü seyrediyordum teselli bulmak için
Cevapsız tüm sorular bir korku ki o biçim
Özlem yakıyor beni ateşleniyor içim
Gökten avuçlarıma yıldızlar düşüyordu

Ritim tutmuştu mehtap Söz almıştı rüzgârdan
Eşsiz bir melodiyle yayılıyor uzaktan
Hüzünlü yağmurlara vuslat vaktiydi o an
Gökkuşağında eşsiz renkler sevişiyordu

Akşam kızıllığında morarınca bulutlar
Güvendiği dağlara çekiliyordu kuşlar
Öylesi mahzundu ki üzgündü ki ufuklar
Gelen gün giden güne bir mezar eşiyordu

Bir an karardı dünyam yıldızlar sönüverdi
Hangi çağdaydım bilmem o gün hangi devirdi
Derinden bir ses bana ya sabır der gibiydi
Gördüğüm hayallerden gözlerim şaşıyordu

Uzayıp gidiyordu gölgem kırk mil uzağa
Serin rüzgâr denizden su taşıyordu dağa
Bir cır cır böcekleri bir geveze kurbağa
Daha biri susmadan öbürü başlıyordu

Bir uğultu vardı ki dipsiz uçurumlarda
Geçmiş canlanıyordu tılsımlı kayalarda
Ya zaman geri dönmüş ya yeryüzü tufanda
Sanki eli mızraklı devler dolaşıyordu

İkide bir göklerde kopuyordu velvele
Göz açıp kapamadan düşüyordu menzile
Yıldızlar kayıyordu kıpkızıl alevlerle
Birileri uzaydan dünyayı taşlıyordu Muhittin laçin