“Eğer günün birinde halk yaşamaktan
yana iradesini koyarsa, kader buna
uymaktan başka bir şey yapamaz.”
(Tunus’lu şair Ebu’l-Kâsım eş-Şâbbî)

SEN EY ŞAİR
sen ey şair
sözün resullerin sözü gibi

pencerende bohem manzaralar
kahve peykelerinde uyukluyor sanıyor birileri
sen ki barbar sofralarına oturmayan

sen ey şair
kalabalığın curcunalarına gözü kapalı
avanta hayatlara karşı çıkan

pencerende güz fesleğenleri
sosyetik partilerden uzak
ne için edersin yeraltı edebiyatı
sen ki en uzak durulması gereken adem türü

akarsuların hikayelerini anlatıyorsun ağaçlara
basit bir kadınla evlenmiş bak hayat
artist güruhlu balolardan uzak

sen ey şair zamanı yenebilen
uzak bir geleceğe damıttığı sözcüklerle kalabilen
alegori ve sembol hicranlı duyguların şairi

yeşerir bir gün bahçe umudun en haki yeşiliyle
yel geceninin kara perdesini örter
yitirme umudu
sanatı sanat için yaşayanlardanız
avanta hayatlar bizden uzak kalınız

hangi loş limana uğrasam
alabora bir gemiyim kendi fırtınasına çarpan
lirizme düşkün değilim
insanlığı arıyorsun ey şair insanlığı
ölü veya diri bulmak istiyorsun onu hanı yağma yaşamlarda

adalet şefkat kimde var
eskidendi o

yalçın dağlara andolsun ki
biz başkaldırdık
tozlandı çekmecelerde şiirlerimiz
toz şiirin örtüsüdür

galeri bahçende çıplak kadın figürleri
ruhları üşümüş ruhlar pespaye
sahne aynı figürler aynı oyunlar bohem
gerçekler gridir ey şair

Ömriye Karataş