Gecenin zifiri karanlığında yalnızca ay şahit göz yaşlarıma
kimsesizliğime ağıtlar yakıyorum
bir hayli yorgun bir hayli kırık
okunması çok zor olan bir roman gibiyim bu ara
hüküm giymiş mahkum gibi kelimeler
düğümlü kalıyor boğazımda hele birde anlayanın yoksa
anlamını tamamen yitiriyor hayat
soyutlaşıyor her şey çaresiz kaldığında
bir ben değilim biliyorum çok kişiler böyle bu zamanda
tadı tuzu kalmadı insanların sevmeyi saymayı unuttuk aslında
kimsenin kimseye güveni kalmadı onca hırsız onca yalancı arasında
şimdilerde iki yüzlü yalancılar modası gerçekler işine gelmiyor kimsenin
onların sorgusu ahirete dayandı asla affım olmayacak onlara
varsın bu zamanın baş rolünde onlar oynasın
vicdanları olsaydı kanaması gereken dertlerine kanardı içleri aslında
biraz duyarlı olsaydı insanlar belkide şeytan bu kadar dolaşamazdı aralarında
arkadan konuşan insanları hepsi doğruluk taslar olmuş
ihanetler sarmaşık gibi sarmış damarlarını
işlerine gelmeyen doğruları söylediğinde yüzlerine
deli değip geçiyorlar birde insana
havale ettim yaratana kimsenin ahı kalmaz kimsede
sığındım beni yaratanıma
Hakkım helal değil ne burada ne de ahiret aleminde onlara
Meryem Alham