uçurtması yer çekimine meydan okuyan
bir çocuğum
kırık testiyi beğenmeyip dışarı kaçan
güneş ışığını kovalıyorum
kızaran yaprakların arasında
muzaffer serçelerle birlik

neresinden tutsan
bir nehir geçer düşlerimin
misket oyununda yendim bulutları
borçlarını ödemek zorundalar
ne zaman istersem

rüzgar görünmeyen arkadaşım
hem ben onunla
ne çok oynarım
attığım taştan korkmayan elmaları
düşürmesine bayılırım

küçük kentler kardeşimdir
küçük bir gülümsemenin
var olan tek caddeyi
boydan boya dolaşmasını severim

ve mahallenin afacan çocukları
ellerinde kömür parçaları
ilk insanlar da bizden öğrenmiş olmalı
böyle güzel resim yapmayı
temiz apartman duvarlarından

ekmeğin çarşı koktuğunu
hiç unutmam
uçurtma yapmayı bilmeyen
çocuklarla konuşmaya korkuyorum
şimdilerde
toprakla yıldızlar arasındaki mesafeyi
heyecandan bir metreyle
ölçemedikleri için

18:01
27/05/208
ali rıfat arku
istanbul