ben seni çaylar çiçek açarken sevdim
Karadeniz gözüme kaçarken
bir haber ötesinden
bir çano deresinden
ömür demlenirken



elbet bir yanımız tutar çığlığı
diğer yanımız ise hapı yutar
metrük gecenin
efsün finalinde
buz kattığımız anosonlu suyun
unutulmuş susuşları anlağımda



bir dert ki
öyle meczup
öyle çetrefeli
öyle tüfeyli
daha çok sıyaha çalıyor grileri



hepimiz biraz yoksul
gülüm sende yoksun
zamanın çekik gözlerinde
elaya bürünuyor
özümüz yaz bozumuz


islandıkça burda amorf duygular
çekilmeli örümcek ağları
kader bağları sektirmeli
cam kırılıyor yoksa
can kırılıyor



ah gözüm
yarı açık uyumuyor hüzün
hep seni sayıklayıp duruyor
istersen utopik coğrafyamıza el sallayalım
yada oturup ağlayalım
zira ayaklar altında eziliyor gururum



ne yağmur uğultusu
ne düş görüntüsü
sanki ölüyoruz
her çığ demde
bırak koşulsuz yaşayalım
anektotsuz
senden başka bir tanem
koklayacak gül mü kaldı