Yüreğim Karacaahmet mezarlığına döndü, ömrümün otuz beşinde.
Yaşanmışlıklar, buram buram hüzün kokar sol yanımın bahçesinde.
Benliğimden parçalar uçuşuyor, yağmuru dinmiş toprak renginde.
Asılı kalmış nar kırmızı yaşlar birikmiş çatımda, kan izleri penceremde.
Bu gece yıldız kaydı gökyüzümde ve milyon volkan patladı yüreğimde.


Ne ay parlatıyor artık gecelerimi ne de güneş aydınlatır oldu gündüzlerimi.
Cehennem sarmış dört bir yanımı, demir attığım her yer feleğin çemberi.
Zemheriler bastı apansız, bahar gelmeden kundakta soldu bahçemin gülleri.
Kar tanelerime kan düştü, çamura battı ilham perilerimin beyaz gelinlikleri.
Marmara depreminin enkazı gibi, Sırtıma saplanmış zaman dişlerinin izleri.


Ölüm sarmış ruhumu vefasızca, yalnızlığın ortasında yüreğim kana bulanmış.
Dipsiz Okyanusun ıssız dalgalarında alabora olmuşum, yaşadıklarım rüyaymış.
Hasret kaldığım sabahın son gecesindeyim, sanki ömür zulamın dibi delinmiş.
Cıvıltılarıyla uyandığım kuş sesleri aynı şevki vermiyor, duygularım sağırlaşmış.
Vahşi atlara binip alnımda cirit atmış hayat, yüreğime otuz beş nal saplanmış.


Anladım ki herkes gibi biz de gideceğiz ve hiçbir yaşantıdan eser kalmayacak.
Tüm aşkları tarumar eden en kısa süreli aşk ölümmüş, bir daha yaşanmayacak.
Bedeninin her zerresine acılarla donatılmış, keder ve hüzün yağmurları yağacak.
Kendine yakıştıramazken ölümü, otuz beşindeyken hayat senin mezarını kazacak.
Üzerini örtecek rüzgarlar esecek hiç kimse giden geminin arkasından bakmayacak

Yaş otuz beş yalnızlığın ortasındayım…Yaş otuz beş Cehennemin ortasındayım…



MEHMET HATİP YILMAZ