İstasyonda,

Bir oturağın üstünde

Bir gözlük unutulmuş.

Şöyle,cicili bicili bir şey,

Güneş gözlüğü olmalı.

Hemde sahibi mutlaka bir çocuk...



Sekiz on yaşlarında olmalı

Kesinlikle kız çocuğudur o,

Anladım pembesiden.

Saçları sarı mı,o minik yüzün?

Gözleri boncuk boncuk,

Çok soru soran çocukmu?..



Ne çok üzülüyordur şimdi.

Ağlayınca salya sümük,

Yenisini alırım deyince annesi,

Hırçın çığlıklar atıp

Yaşlarmı süzülüyor yanaklarına.

Kaç yerden kırılmıştır hıçkırıkları,

Yazık....



Kaç gözlük alınsa da

Tutar mı hiç onun yerini?

SEvgi

Nasılda kırılmıştır

Şimdi

Minicik yüreğinde.

En büyük derdidir onun

İstasyonda unutulmuş o gözlük...



Çocukluğumda,

Bende saatımı kaybetmiştim.

Her gece rüyalarımda bulur,

Uyanınca tekrar yitirirdim.

Nacar marka bir saattı.

Sonraki yıllarda çok saatlerim oldu ama

Hala kulaklarımda gezinir

Tik tak sesleri,hala özlerim...



Seni en iyi ben anlarım çocuk

Eğer bilseydim adresini

Hiç üşenmez,evine kadar getirirdim

Şehir alabildiğince dolu

Çok kalabalık,

Seni nasıl bulurum çocuk....



Sevgiyle okşayıp gözlüğünü

Belki hatırlarda

Gelir alırsın diye,

Olduğu yere bıraktım.

Eğer rastlamazsa senden önce

Ruhu aç bir başka çocuk

Gözlüğün seni bekliyor orda.

Ben,

Hüzünlenip şiir yazmaktan başka

Bir şey yapamadım.

Üzgünüm,

Kusura bakma çocuk.....