Sen de benim gibi yalnız mı kaldın?
Issız dağ başında, ardıç ağacı.
Yorgun dallarını dört yana saldın,
Alnımda yazısın ardıç ağacı.

Ben gibi sevdiğin(i) eller mi aldı?
Batan gün ömrünü bir bir mi çaldı?
Senin de (mi) vuslatın mahşere kaldı?
Yolların izisin ardıç ağacı.

Mehtapta yüzünü dönerdin ay’a,
Kara bahtım gibi kaldın mı yaya?
Şimdi arkadaşın çıplak bir kaya,
Ömrümün güzüsün ardıç ağacı.

Mâziyi andıkça çekerim âh’ı,
Getir akşamları, götür sabahı,
Yandı yüreğimin damarı şâh’ı,
Kalbimde sızısın ardıç ağacı.

Ah çektikçe dağı, taşı erittin,
Şu tozlu yollarda beni yürüttün,
Çöl sıcaklarında tenim(i) çürüttün,
Damağım(ın) tuzusun ardıç ağacı.

Yamaçtan dökülen kara taşları,
Nasıl unuturum o bakışları,
Kesik budağından akan yaşları,
Bağrımın közüsün ardıç ağacı.
Muzaffer KÖNDEL