Boş Çerçeve

gece gündüze yanıkken, bir şair neden susar
en uzağa, en dibe yollar uzamakta. Doğru
namlunun ucundaki gölge, gözkapaklarına taşır rüzgarını
sırra kadem yıldızın hepten kuyruğunu salar
düştü düşecek bak çerçeveden fotoğraf

gözlerin kararıyor, en sık devinimlerinde vertigo
yüreğe açılan savaş zamansız ölümler gibiydi
kavgalardan hatırladığın küfürlerden beridir
ki; zamanı yontmadasın tüm cisminle, çarmıhtaki çıplaklığını
kalan sağlar yol almakta pervasızca, düştü düşecek fotoğraf bak

-şuursuzluğunda dolanıp- nedeni meçhul gölgen düştü az önce
elektrik kaçağı umudunla, düşe yazıp geldin ardımsıra
nehir debisine kapıldığın o vakit, yamacında yalandı her köşem
yarasanın bakışlarına dalıp gece gündüzüne süzüldü
şiirle düşüp kalkmayaydın keşke, düştü düşecek bak

nedendir bilmem ama şairliğinde söylenir
düzmece aşk içinde sorgulanan yanıttın oysa
sana ait kaplıcalarda yıkanmam artık
gülücüklerinden sıyırdığım yüzümü
karanlığında besledim kir tutan ben’imi
fotoğraf çerçeveden düştü düşecek
..
yok artık / canhıraş yorgunuyum, sende avuntu
sen gittinya düştü fotoğrafı umudun

İlkay Coşkun
17.01.2012