Gölgem esir aldı beni, Yine günlerden pazar..
Hasta kalem deftere, bir kez daha ’Kaç! ’ yazar.

Bırak gölgeni çabuk! Aydınlıktadır yurdun!
Daha demin ’Yeniden! ’ ve ’Sil Baştan! ’ diyordun!

Zamanı geçti artık.Son gemi çoktan kalktı.
Gölgemden kalan bana, geceler arkadaştı.

Başım öne eğili, gözlerim hafif açık,
Ellerim ceplerimde, saçım ise dağınık..

Gizlice bakıyorum..Gölgem hangi tarafta?
Tam duvara yaslanmış, sessizce ağlamakta..

İsyan etmiş haline.Beni tek suçlu bulmuş..
Haksızda değil hani.Takipten çok yorulmuş..

Bırak gideyim dedim.Takip etme bir daha.
Zaten halim perişan, sen de dert olma bana.

Dedi ölüm ayırır, başka da yoktur yolu.
Varlığına esirim, sen ey Allah’ın kulu.

Boğazımda bir yutku, nefesim çok hızlanmış..
Tek dostum gölgem imiş, diğerleri yalanmış..

Esir almış o beni, kendi de bir esirken,
Dünya mı durdu dedim? Işıklar kesilirken.

Ruhum dilekçe yazar, evrenin sahibine.
Sonsuzluğun başında, beklemekteyim yine.

Az ilerde bir direk, üstü sokak lambası...
Yavaş yavaş sönüyor, gölgemin akrabası..

Ișıdı gün aniden, yalnız kaldım yeniden..
Giden gölgem olsada yeni bir gündür gelen!