sen üzülme diye
kaç şiirden kaçırdım adını
bilemezsin


e s k i d e n...
yusufcuk kuşları sabahlardı
gecesinde karanlığın
güne dökerken yüzünü güneş
yükselirdi sesleri
ruhumun şahikalarında
gül dalında bülbüller esrik öterdi nedensiz


böyle bir şeydi aşk
inanmayı farz saymışların
kitabında
yeri yoktu gönül harmanında
daldan dala savrulan bakışların


çok zamam geçmedi
sen gidince anladım
sevmek bana farz değilmiş

şimdi

gönül defterimde adın
müptezel bir satır arasında geçer
kırk şair toplaşsa başına
yazamaz... bir kahpe deyişimi

ve
ne zaman bir yıldız düşse
demlenir hatıralarda keder
kabarır duygularım
yâd eder evveli âhire ağlarım


hâlâ inanmayışım ayrılığa
göğü terk etmeyen kırlangıçlardan sebep

neyse de
hayaller kadar yabancısın gülüşlerimde
düşleyipte eremediğim


hadi
üfleyin martılar umman’a
kıyıda kalan ruhumu
gidişim vuslattır