sessizliği bir yanıttı
uzaklara gidecekti anladım.
elimde ondan kalan
ne bir kuru çiçek
ne bir fotograf.
koşuyordu onlarca kula at
güzün iyiden iyiye sararmıştı benizi
yapacaklarımın hiç bitmediği
her günümden biriydi
endişelerimin pususuna düştüm
gece değildi
yüzünü yeni yumuştu gün
herşey konuşuyordu
susan bir oydu
sonra
nal sesleri
ve
zirveler yükseldi
ufuk bir adım daha ilerledi.

bu şehrin ortasından bir akarsu geçer
bir yarısında o bir yarısında ben kaldım
savrulunca esinti ile ağaçların çiçekleri
avcuma düşer kar taneleri
üşür yüreğim.

bu şehrin festivallerinde
mutluculuk oyunu zorunludur
herkes oynar
masum bir yalandır.
konfetiler düşer saçlarıma
alıp götürür sesini havai fişekler
renkler dağılır
renkler silinir.
aklıma düşer adı
acır dudaklarım
gizlenir dilim.
kırmızı şarap kadehlerinin
içine sığdırılır sağlık mutluluk
kadeh çınlamalarına geri gelir sesi
diapozan raksına
eşlik ederken anılar
yorgun düştü, duymadılar.

bu şehirden
trenler gelip geçer
ben hergün gardayım
geriye bakmayan yolculara
el sallarım
sessizce...

Mehmet ÖZSAN
eskişehir/mayıs 2008