Har savurur yüreğime yokluğun
Cehennem gibiyim
Kendime bile duyulmaz sesim
O yüzden yazarak ifade edeyim
Kaç kez inandım
Bu artık son nefesim
Ve sonradan anladım ki
Daha çekecek çilem var
Ondan devam ediyor yaşamım
Dur durup
Bir şeyler söylemek istiyorum kendime
Mıh gibi batıyor yokluğun içime
Susuyorum
Alıp başımı gidiyorum kendimden
Gözümü araladığım her yer cehennem
Herkes zebani sanki
Bir tek baltaları yok ellerinde
Oysa
Baltadan da keskin sözler dillerinde
Kıl kadar hafifim hayatın sinesinde
Kırka bölünüyorum her acı sözde
İmdat diyorum sana
Çığlık çığlığa sığınıyorum
Kan revan içindeyim
Hayalin tereddütsüz yanıbaşımda
Yitiriyor acılar narkoz tesirini
Yinede hissetmiyorum tırnaklarımı
Sanki işkencede çekilmişler de
Ancak fark ediyorum aylar geçince
Anladım
Her şey bomboş yokluğunda
Ölüm bile şirin yokluğunun yanında
Ve yine yazıyorum
Mütareke imzalamayacağım
Yokluğunun karşılığına
Bu hayatımın tek şartı olsa da