Lea
Ne ölümler yaşadım ben şahikalar uçuşunda
Kaç karanlık çarpıldı döküldü ellerine düşlerine
Dehalar delirmesin de ne yapsın alaca rüyada
Sende yabancı çıktın sevgili vuruldum gözüne



Lea
Duvarlarda yalnızlığımın çınıltısı fısıldar adını
Devrimler açmıyor yüreğimde türküler yanık
Kavrayamazsın boşluğu içinde bahar saklı
Bir vehim oldu varlığın kalmadı tanık



Lea
Usul usul yayılır bedenime sesin bir acı gibi
Kendini yontar şair ekler başkasının bakışına
Çekildim akropolünden yuvarlanan taş gibi
Gök yükselir âlemden âleme düşer başıma



Lea
Kutsal mızrağını batırdın gönlüme ey serapa
Kalemimi kurban ettim mısralarımı yaktın ellerine
Uzattığım zeytin dalı görmez misin saçlarında
Teslayla aynı kaderi paylaştık romanıma şiirime



Lea
Lea çok yalvardım hiç olmazsa düşlerimde kal
Niye yakar bir insan kendini sensizliğiyle
Çaresiz bir dert varlık içinde yokluk gitme kal
Sen demek yalnızlığı evirip çevirmek resimlerinde



Lea
Eşyanın dilsiz olduğunu sanma dinle lea
Hadiseler pranga vurur gönlüme anlamsız bakarlar
Ağlayamazsın güler dostlar çöker gırtlağına
Bir kader varmış unutulmuş duruşuyla arkadaşlar



Lea
Affet yoldaşım volkanların kaynadığı bu şehirde
Unutmadım duruşunu yemin billah aklımdasın
Şimdi ufalanıp ölme vaktidir tenha dizlerinde
En iyi içtiğimdi gece araftayım berzahtasın


Lea
Başkasının kelimeleriyle konuşma düşünce beni
Yaşadığım iğreti bir hayattı düşler vadisi için
Yokluğun değiyor yaralarıma arıyorum ellerini
Rodos hayallerde kalsın İstanbul roma senin



Lea
Sürgün duygular iklimin de bilmedik kelimeler
Gülüşünle öldürme içimi bir rüyalık ülkesin
Çözdüm uykuyu bağladım şafağa bilmez eller
Açılır yüzün cennetlere unutulmayan sevgilisin



Lea
Adım adım yürüyorum kendimi pay pay çıkıyorum seni
Ne ayrı bildim varlığımı çoğul senfoniydi ışığın
Kırılacak ney kopacak tel yaşıyorum seni
İnceden ince derinden ufuk çizgisi gelişin



Lea
Senin için dinledim patlayan domurların açışını
Gök mavi derinlemesine seslendi vafasız o
Kuşlarla çiçeklerle okuduk adının geçtiği şiirleri
Ekinler yeşil rüzgarlar soruyordu vefasız o


Ümid Harun