Sinsice
Avuçlarımda yandı
Yaprağına çizilmişleri hiçe sayan yoncalar
Geceye dumanı dokundu
Döndü maviye
İçinden yüreğim geçti
İçinden yüzün
Ve saklandı tüm ümitler
Dönüp bakmadan geriye

Yangından
Arta kalan yanık kokusu
Sindi tüm tenime
Kalem arşa kalktı
Söz hırçın

Oysa ki
Çizdiğim tablolar
Saçlarımı savururdu
Baktığım her yer pembeye dururdu
Şehrimde kalabalık ayak sesleri
Hep sana soyunurdu

Gittin
Çarparken yüzüme kapılarım
Sahipsizce kavruldu bedenim
Kanım mapusta
Toprağa savruldu gözbebeğim
İçimde asırlık bir ben
Kimbilir kaç zamandır ben bende değilim

Şimdi
İpleri hayata bağlı
Nefes alan bir kuklayım
Umduğumu değil bulduğumu
Deyip
Günleri öğütüp dün ediyorum
Dudağımdaki ıslıkla
Kendi marşımı çalıyorum

Duymasan da
Hıçkırıklarım sana
Bu deşilmiş satırlar sana
Ve sadece yalnızlık
Sadece sabırsız bir özlem kaldı
Ellerimi kanatarak getirdiğim sabahlara...

ASLI DEMİREL...