I-




yıl yok
Ademoğlu karanlığa gömülmüş bebek mezarlığında
Havva’nın karnı deşilip ağaçların
içindeki kan cehennemine mühürlendi
terazi kemikleri tükürüp
hepimizi ateş krallığına yolladı
şeytan valste



tüm krallıklar ölü
sesler yenmiş iki kaş arası araf boşluğunda
insanlık maskeleri sıyrılıp tensiz bırakıldılar
üryan dünyanın çivisini sökmek için arş ortadan yarıldı
içinden kanatlılar gelip iplerimizi kestiler
yok oluş başlasın dedi baş melek


II-


bulutların kaburgalarını soyup var oluş kuşlarıyla
sema’nın karnına şırıngalandım
içimden bir dolu kış eylülü akıp
kirpiklerimin bağcıklarına inşa olup
tel örgülü eşkıya dağından kovuldum süleyman


III-


bir iki üç sus çocukları doğuruldu göğün mezarlığına
üç asır üç insan üç kent üç aziz
ve üç rahiple yundum içimden ölüler kalktı
yedi katmanın ucubelerini içtim gözlerim cinnet



korkuyorum süleyman içimi basan ecnebi bekçisinden
babam doğurdu içimdeki var oluş senaryosunu
tüm göğü içti avuçlarımın ceset çukurları
saçlarımda uçuşan tüm ölü şairleri diriltip
beynimin kuyusuna kol parmaklarıyla ördüm
sonra şuurumu yitirip
deliler çukuruna hapsedildim süleyman



üç gün üç gece aklımı kurcalayıp
loplarımın arasında gezinen barbarları tükettim
çırılçıplak soydum ülkelerin cümlelerini
gebe kalsınlar diye
kıtaların doğumu kaç ölümü çağıracaktı
fışkıran kabus çığlığına süleyman
zaman ayaklarını sonsuzluğa giyindiğinde
bakire kan kalmayacaktı süleyman
ve tüm kent rayları ağlayacak
kahpe tuzağın içinde oynanan sözde merhamete


IV-


içimdeki vahşiyi ben doğurmadım
annemden aldım kanın dışa aktığı gün
süleyman gözlerimi al benden
kulaklarımı dik ağzımı toprak çamurumla doldurup
göğün kuklalarına satıp sustur beni süleyman sustur


V-


ben hiç var olmak istemedim süleyman
Meryem’in duasını anladığımda
aklıma kuş kaçtı var olmadığımı anladım
ö l ü y m ü ş ü m










Ondördüncüyıl
Duisburg
Lösev

Var oluş kuşlarıyla büyü evlat.