gün, yeni aydınlanmıştı
kelebeklerin kanat sesleri uyandırdı

gün boyu kaç kez okudum
kaç kez maviye kesti yeryüzü saymadım

demek ki yarın da güzel başlayacak gün!
ve;
ben, her mısrada eflatun


ne hoş şiir yazana
gamzelerin çukuruna
gülüşleri gül yüzünde pervane

ne güzel insanın insan kalabilmesi
ne güzel insanın kelebek gibi gülebilmesi


her dem kırılgan olmasından kanatlarımız

belki de yorgun bi ruhumuz var
belki de yapayalnızlığımız

belki kendi iç yangınımız
belki bitimsiz yaramız
belki insan yanımız
hüzün
şarkıları
dinlermisiniz
gözlerinizi yumup
acılarınızı inlermisiniz..


mümkün olsaydı;
gözlerinize uyup
acılarınızı silmek isterdim
isimlerinizi bilmek isterdim
ölmek isterdim çağrışa çağrışa

ölü bekler taze mezarda karınca
“bu son olsun” diyor Cem Karaca


anladık bu kaderdir
içimizde ağlaşan kederdir
bu kelebek çırpıntısı nedendir
nedir kıyamadığımız, bu konuklukta...