Bir muhabbette dinliyordum kendimi.
Dost neydi!
Bir demli çayin buğusunda
Soframa gelen misafirdi...
Bir sicak eldi geçmişten uzanan
Güven dolu hisdi...
Oysa tek kendimi almıştım yanıma,
Birde iç sesimi...
Dost neydi!
Acı çekerken yüreğin
Gözlerine sığındığındı,
Avuç dolusu sevinçlerinle...
Bir güvenli yürekti içine sığacak kadar büyük.
Belkide bir gülümsemeydi,
Yillar öncesinden gelen,
Kulaklari sagir eden,
Ellerinden tuttugum,
Varliginda savruldugum,
Umutdu.
Zaten dost demek;
Iki bedende ayni kafa degilmiydi?
Dostluk yoldaşlik degilmiydi?
Sevmenin gercegi bu demisti...
Bizi ayni düste gercek ederdi.
Dostluk;
Yüregiyle birlik...
Bilegiyle erkek demekti...
Bu dostluk bir bilinmeze götürecek...
Turanda birleştirecekti.
Dost iki ayri bedende tek yürekti
Gandaşlıktı...
Bildim dost sendin birde ben...
Sevgiydi ayni düsde birleştiren
Yoldasligimizdi.

NOGAY TŪRK