Siyah toprağı örter,tepede çiçekleri.
Rengini verir yere,görünmez bilekleri.
Rengini değiştirir,yaşadığı tarlanın.
Toprak aydınlanır,sarıda güne bakanın.

Yürürken oksinler,gövdenin karanlığına.
Döner tüm başları, güneşin aydınlığına.
Heybetin de görünmez olur yerdeki taşlar.
Kaybolur otlarda, nerede o küçük başlar.

Başını kaldırır her gün,güneşe çevirir.
Tarla fareleri hangi birini devirir.
Toprakta kökü sağlam,kurusa da yıkılmaz.
Rüzgar nereden eserse essin, o savrulmaz.

Yüklendikçe başına,bereket tohumları.
Başını eğer yere, rahmetin damlaları.
Gözlerim kamaşırken sarısına renginin.
Konar bal arısı , ortasına yüreğimin.

Balkan göçmeni çalışır kimseye dilenmez.
Teninin sarısı ,güne bakanda bilinmez.
Trakya’yı süslemiş,çiçeklerin binlerce.
Unutamaz seni gören,hatırlar günlerce.