Yarım insan,
Bir melek anne ve evlat
Yaşarmış yarım yamalak bir barakada.

Baba gazi ve adı Niyazi
Evlat okul yıllarında bir fidan
Anne evin hem ayağı hem eli.

Babanın içinde buruk düşler gezinir.
Çalışamaz ve buna aklı yerinir.

Evlat sorar bir gün babasına
Babacığım ne oldu ayağına

Derin bir iç çeker
Ve başlar anlatmaya.

Oğlum der;
Her yiğidin ödeyeceğidir vatan borcu
Vakti gelip yaş yirmi oldum mu.
Ben tığ gibi delikanlıydım o zamanlar
Davul ve zurnalar çalarken köy havalarını
Gelmişti görev için ayrılık zamanı.

Abdi dedenin kağnısıyla indik şehre
Şehirden bindirdiler kara bir trene
Doğru askere..

Başlamıştım ödemeye vatan borcunu
Her geçen gün bir yük terk ederdi omzumu

Bir gece uykunun kör anında
Bir ses yırtıverdi kulaklarımızı
Her taraftan mermiler örselerken camı duvarları
Ve delerken zifiri karanlığı
Sarıldık tüfeklere atıldık dışarı.

Çocuk lafa karışır.
Korkmadınız mı baba?
NE korkması evlat kim düşünür ki canı.
Ölümü düşünecek zaman mı.

Hem sus lafımı kesme
Bak ne ettik hainlere dinle.

Bizim yüreğimizde iman duluydu
Bizi eminim ki melekler koruyordu.
Mermiler sağımızdan solumuzdan
Siperleri vuruyordu.

Biz dokundukça tetiğe
Kurbanlık koyun gibi çoğunu yere serdik
Kaçırdık yıktık kırdık onları.
Lakin evlat,
Sinoplu Ahmet çavuşu
Tekirdağlı er Mahmut’u şehit verdik.

Ben o gardaşlarımın acısından olacak
Yediğim merminin duymadım acısını
Ilık bir pınar akıyordu yerlere de
Anlamadım bile kopmuş bacağımı.

Evlat kopan bacağıma hiç acımadım
Vazifem dolmadan evime yollandım.
Kahreden bu beni
Omzumda yükümün hepsi inmedi

İşte yavrum o günden sonra baban tek ayak
Yaşadım bunca sene içim kan ağlayarak

Oysa ki vermeye hazırdım inan bu canı
Gel gör ki Mevlam aldı bir bacağımı

Babacım benim aslan babam
Gönlü yüce kahraman.
Beklesinler o hainler.
Bende asker olacağım
Bu senin kopan bacağının
İnan hesabını soracağım.