ne mutlu türküm diyene
ne mutlu kürdüm diyene
ne mutlu rusum diyene
ne mutlu almanım diyene
ne mutlu ispanyolum diyene
ne mutlu fransızım diyene
ne mutlu amerikalıyım diyene
ne mutlu moğolum diyene
ne mutlu japonum diyene
.
.
ne mutlu ne mutlu ne mutlu
sonu gelmez bir parçalamanın sonu
sormazlar mı ki
nereye kadar,
insanlık
olmuş zaten çoktan mezar
meğerse ölmüş
ağlayanı yok
göz yaşları çok
akıl çark etmiş
mantık kayıp
medeniyeti ne edeceğiz var sayıp
geri viteste ileri gitme misali
karanlığa zindan
çıkara hizmet
savaşlara ganimet,
.
.
nerde kalmıştık
nerede kaldı
şu
ne mutlu insanım diyene,
varmıydı ki
hiç,
içi boşalmış bir iç
doldurulurlarken
milliyetçilik ile
ırkçıklık ile
din ile,
yerlerken birbirlerini acımasızca
dişe diş kana kan,
duymamak elde
mi ki
gözü dönmüş
harb naralarını
çınlatırlarken kulakları
gidemiyor maalesef BARIŞ
bir fısıltıdan
da
ileri,
marş marş geri geri...

(Berlin,06.03.2018)

Talat Özgen