saçlarına kelebekler ilişirdi
rüzgara karışırdı renkleri



ne zaman suskunlaşır sa içimdeki kalabalıklar
gözlerimden sen damlardın
hüzün çukurlarında gömerdin sevdamızı



sen gamze derdin ben gül çukuru
ömür çukuruda derdi zaman
ve senli benli olurdu içine düştükçe



uzansam dokunsam uykularına
mor fistanlar biçse kelebekler ruhuna
saçlarına sürsem ıtırlı yaz akşamlarını
üşür mü içimdeki yangınlar



çocuklaşırdı kocaman gözlü yaşlılığım
boncuk boncuk işlerdim gönül yakama sevdamızı
ellerimde çoğalırdı kelebek renkleri
gül çukuru gülümsedikçe



kendi külünde yanardı anka doğumları
doğmadan ölünürdü sen küsünce
acın içime doğrardı ekmek niyetine canımı
kanatırdı ardıç çiçekleri gibi baharı



dudaklarımı bir titreme kaplardı
sözcükler bir birine kenetlenirdi
boğazıma binlerce düğüm atardı
ve ben suskunlaşırdım
o vakit gül çukuru dağıtırdı kuruyan tebessümünü



ben gibi ağıt dizerdi ahu içen kadınlar
ben gibi gönül çukuruna gizlerdi yaşlarını
bir yandan küllenirdi kelebek gülüşleri
bir yandan yanardı mum ışığında



uzansam gül kokulu yalnızlığına
okşasam suskunluğunu



bir kadın ağlarsa
o şehir dökülür bulut bulut
susar renklerin gizemli sesi



şimdi senden çok uzakta
yabancı bir şehirdeyim
yağmurların ruhumu yıkadığı
kelebeklerin özgürcesine yanmadan ışığı öptüğü