Çocuktuk..
Ve çocukluk ya, çocukça vurulmuştuk...

Bir Özdemir Asaf şiiri gibi tutkulu değildi belkide ama,
dilimize takılan şarkılar kadar neşeli ve güzeldi aşk..

Bir kez yüzüne baktım, gözlerine,
dudaklarina, ellerine ve saçlarına!!!
Dedim ya çocuktuk ve çocukluk işte çocukca hayaller kurmuştum,
içlerinde kaybolmuştum...
Bol virgullü ve kafiyesiz şiirler yazmıştım sana,
gözlerimi kapatmadan hayal edemiyordum bile,
hayal dedimse, belki arkandan gelirim,
sen de bana gulersin diye.. İşte böyle...
Sonra gittin..
Ama bitmedin...
Sonra Büyüdük,
Ellerimiz büyüdü..
Yüreğimiz büyüdü ulan!!
Ve o günlerden arta kalan, hayallerimiz büyüdü...

Zaman uyudu ve biz büyüdük...
Kader apayri yerlere savursada bizi,
ayrı sinavlarda aynı sorularda yanildik
Ve aynı savaşlarda ayrı düşmanlara yenildik..
Öldük, gömüldük ve tekrar dirildik...
Belki ayrı sehirlerde aynı şarkilara sarildik!!
Koskoca bir ömür!

Çocuktuk ve Çocukca vurulmuştuk...

Sonra sen gittin...


Yıllar geçti ve biz büyüdük...
Zor oldu biraz, ayrı bulutların gölgesinde oturduk,
aynı havayı farklı notalarda soluduk..
Çocukca ama kocaman sevdim seni...
Öyle masumca için için ve iliklerime kadar milim milim...
Dirseklerin, diz kapakların ve avuç içlerin..
Hep ilham oldun bana,
’’sana’’ diye başlayan şiirler yazdım,
herkes aldı üstüne de bir sen okumadin bile!!
Okuyamadın..

Kah prenses oldun gönlüme,
Kah notlar yazdığım kadınım...
Çocuktuk..
Ukte...
Dağlar...
Ve bir avuç gökyüzü...
Usulca yaklaşıp ensenden öptüm...
Gülümdün,
Gülümsedin...

Ne demiş şair;

"Aşk öpüşmekten dudakları morarana değil,
seni seviyorum derken yanaklari kizarana yakışır...’’
Hiç tatmadığım dudaklarından önce yanaklarını özledim...
Kizarma zamanı gelmediyse yanaklarının,
kapat kapılarını tekrar gireyim...