Sûretim aynı suratsızı taşıyor
Sîretim kendinden habersiz
Gâlibâ yetersiz kaldı emeksiz dem
Ninnilere nankörlük etmişken
*Kefîl olur mu yüreğime gölgem



Sen yokken

Yanmaktan kızarır sokaklar

Gece- gündüz fark etmez

Cesetlerin arasında gezinir ufuklar

Tanıdık umutlar arar yıldız sükûtlar

Sonra bir vâveylâ kopar enkâzın tam ortasında

Donakalır füzelerin ziyâsı

Bir bedduâya tanık olur Musa’nın asâsı



İlk yalanın çırpınışı kışa çevirir baharı

Hüzünle donuverir kemâle ermiş su

Gölgesiz yürek oksijen arar

Dram kokar çığlık çığlık bengisu



Mekânın zehirlendiği yerde

Fer mi kalır hırpalanmış gözde

Yanılgı yastık oluverir ömrün hecesine

Dehlîzler açılır her bir çizgide



Müberrâ neyin telâşı bu

Ne düşünce uyar buna ne duygu

Herkese koşuk yazmak düşer

Bana düşense hep sagu



Koca koca şehirler bile kaldıramaz öfkeyi

Cevaplar çöpe atılır ceninler gibi

Oysa sorular ısıtamaz insanın içini





Yaşmağı dökülmüş güvercin kadar

Yavan yavan üşüyorum Müberrâ

Altyapım çöktü çökecek

Sen olmayacaksan ölsün gelecek





Dursun Tiftik