İçim şiir şiir kaynıyor
Hece hece büyüyor gönlüm
Alem anlamıyor sözümü
Duymak gelmiyor içimden dışımı
Bedenim buz gibi
Ruhum alev alev...

Büyük bir göç başladı düşlerimde
Şehirden köye bir göç
İnsanlığa uçmaklı bir göç
Var ettiğim şehirli kirliliklerden
Safiyane köylülüğe göç...

Önce nadaslı toprağımı sevgiyle süreceğim
Merhamet ekeceğim tohum tohum
Özgürlük timsali güvercinimi
Uçuracağım harman yerinde
Yılkı atlarını koşmak yavuklu kapılarına
İlmek ilmek merhamet dokumak
İmece usulü ağlayacağım yarınlarıma
Bakraç bakraç umut taşıyacağım
Süzülmeden tandır başına


Belki bir el uzanır yarama
Kabukları altında kinlerime inat
Söksün tabip içimi
Deşsin döşümü
Kanımda kalan son insanlık düşsün toprağa;
Mevlana Şemsîne kavuşsun diye
Yunus yine düz odunlarla gelsin Taptuğa
Hacıbektaş gül devşirsin bozkırlarda
Tezeneler susmasın avazım ayyuka çıksın
Çok mu olur ne dersin?
Yekûnu bir kelime
Yekûnu bir ses
Bekliyorum son nefes....