Nekadar kahretsek de
İkimiz de yaralıyız
Serap misali
Ay şavkısı bir yanımız
Gözlerden uzak
Ha açtı ha açacak
Tomur tomur fidanımız
Kurusa da çatlasa da
Toprak bizim topraımız

Oysa ki
Çiçek düşlerdik biz aşkı
Zehirli sarmaşıklar arasında
Şimdi her şey mıh gibi aklımda
Kenetlenip öpmek vardı
Şımsıkı sarıp zamanı
Tutuşup yakmak vardı
Yeniden kor olmak köz olmak
Külenmiş bir kıvılcım
Ateşler içinde ürkek
Mangal gibi bir yürek
Yandı yaktı neylesin aşk

Ben seni bir kış sabahı
Gülhanenin soğuk yüzünde buldum
Düğümledim dudaklarımı
Öptüm ağzının içinden
Erittim bakışındaki buzları
Sevgi tohumladım geleceğe
Kahve gözlerini katık etim
Sürdüm ömrümce ekmeğe
Bu günü, yarını, seneleri.
Seninle yaşayarak
Yavaş yavaş sessizce... ’

salim erben

Günün her anında sen varsın
Gülen yüzün parlayan gözlerin
Dududağında esrarengiz tebessüm
Var ya alır götürür başka diyara

Yanımdasın bak varlıgınla
İşte tam karşımdasın
Bakıyorsun göz bebeklerime
Büyülüyorsun güzelliğinle

Sana öyle alıştım ki
Yoklugun sızlatır yüreğimi
Elim kolum bağlanır
Boşluğa düşer bedenim

Sen benim baharım
Solmayan nadide çiceğim
Seninle geldi mutluluk
Ebedi seninle güleceğim

Mutluyum Mutluyum mutluyum
Mutluluktan çıldırıp öleceğim

Salim Erben