ah ne zordur bilir misin ?
insanın yüreğini açıp , yalnızlığını söküp atmak !





pusulası yok bu hayatın matia
otur yanıma,
ayıkla ellerime batan güllerin dikenlerini
ve beni anla


ruhumda arka mahalle yosmaları
ve
zulamda toprak kokan düşler büyütüyorum,
ve ölü doğan çocuklarımı

gecenin aklına girip en ücra saatlere
ölümü anlatıyorum
yaşamama izin vermedikleri çocukluğumu  
bir de üstüne basa basa ezip geçtikleri sefil ruhumu

ah
biliyorum bu dünya
günahlarını üzerimize yıkmak için dönüyor
ve gerçekler gibi
düşler de acıtıyor matia

bak
ölümle yaşam arasında ki o ince çizgide sıkıştı ruhum
ve
ellerim
ellerindeki en büyük yenilgi
hadi
bırak dudaklarıma sara’lı öpüşlerini
ve de ki ,
yaşadığımız bu hayat
nöbet arası yaşanan ölüm soğukluğuydu aslında


oysa
sol yanımda yarası taze bir acıya tentirdiyot basarak
ve ruhumu yakarak
ve dolanarak bir uçurum kenarında
kendimi talihimin kör çaresizliğine bırakarak
enkaz altında kalan sevdamın adıyım artık
ama inan bana
bir gün mutlaka birleşecek ellerimiz
sonsuz bir uykuda !


5 şubat 2018

Esra Keskin