dışımda değil yaşananlar
her hücremde canlı, afra tafralı
önce kendime yolculuk
çıkıp indiğim bütün merdivenlerde
soluk soluğa ben varım
koşmaya çalışırım ardımdan



oysa bilirim ki en yukarıda oturan
ay ve güneş olsa da
bu hayat herkese özel
ayrıcalıklı yapan bizi
evrene yaydığımız enerji
somut elle tutulur şeyler


şiiri kaçmadan günü yakalamak
tam da elimizde derken
kara bir perde çekilir
en tepesindeyken güzel bir manzaranın
fırsat olmaz resim bile çekinmeye
nasıl bir esintidir Ankara’nın ayazında
ileriye set çeker, günü yaşarken


sevinirim
canlı çiçekler gördüğümde bir yerde
ölü naylon bitkili mekânları
birbirine girmiş araçları düşünürüm
sevgiyle bakarım saksılardaki toprağa
ve tavana ucu değen yeşil yapraklara


nerde derim sınırı dünyanın
var mı insanı belirleyen bir çizgi
çiçekler ve ademoğlu
ışığa döner
kimler döker ortalığa
bu karanlığı
haklı derim güneşe doğru tünel kazanlar!..


24. 01. 2018 / Nazik Gülünay