YOKSUN SEN
Bağrımı açarım serin rüzgarlara
Yüreğimin yangısı biraz geçer
Sonra yine hüzün çöker
Karanlığın üstünden
Geçer gider
Susarım dudaklarım titrer
Hayalin gelir geçer
Gözlerimin içinden
Çünkü şimdi artık yoksun sen!

Zaman bir türlü geçmiyor
Ayağım çekmiyor
Kapılar pencereler beni boğuyor
Evden çıkıyorum
Oh diyorum
Gökyüzüne bakıp efkarımı dağıtıyorum
Yıldızlara soruyorum seni
Ses yok seda yok
ışıklar şimşek gibi çakıyor
Karanlığın karnına
Bir şey gelmiyor elimden
Çünkü şimdi artık yoksun sen!

Mavi kelebekler gibi
Göğün maviliğinde
Kayboldun gittin
Susuz çiçekler gibi soldun
Toprağa kökünü salamaz oldun
Toprak oldun
Yağmurda yağmıyor
Çöllere döndü her yer
Yüreğim köz oldu hasretinden
Çünkü şimdi artık yoksun sen!

Bu şehrin acıları bitmez güzelim
Sen varken de senden sonrada
Oturup konuşacak dertleşecek birlerini arıyorum
Senin yerini kimseler dolduramıyor
Tebessümün kızman çay söylemen bir başkaydı
Tatlıydı köy kokuyordu çimendi doğaldı
Şimdi ise betonların arasında her şey yapmacık
Sıkıcı sıkıntılı
Sen olunca kolaydı sahiciydi
Yarın hemen gelse diyordum
Şimdi yatıp uyumak yalnız kalmak istiyorum
Çünkü artık yoksun sen!

Beyaza beyaz tebeşirle yazılır mı
Suya ev yapılır mı
Yalana güven duyulur mu
Çiçeksiz yuva kurulur mu
Kuruyor gözümde yaş
Katılaşıyor tenimde ter
Yüreğim buram buram buruluyor
Kan damlıyor kalemimden
Çünkü artık yoksun sen!..
Yusuf Yılmaz