0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1338
Okunma
ey sevgili
kendi düşümden doğursaydım seni
ben-i aşk koyardım adını
hangi düşten doğdun bilmiyorum
ama sen benim düşümde çiçek açtın
kırıldı içimde mevsimin ayazı
bir ılık rüzgar oldu gülüşün
ve serçe parmağımdaki titremeyle
başladı bahar
bir yolculuğa çıktık seninle
yol ne kadar uzun bilemiyorum
yine ürkek bir serçe ayak parmaklarım
gözümden gönlüme yürüyor
tabiatın tüm renkleri
telaşların en tatlısı çırpınıyor dudaklarımda
sözden uçurumlara köprüler kuruyorum
elinin gölgesini umuduma bağlayarak
gülüşünden devşirdiğim güller dikiyorum
yüreğimin sahrasına
geceler boyu oturup
şiirden şehirler kuruyorum
anahtarını gülüşüne teslim etmek için
ali rıfat arku
09/01/2018
istanbul
5.0
100% (1)
