dört köse
ruhuma sarılan dar kapılar
yüreğime inen ağır darbeler
aklıma engel olan gercekler
gözlerimde dağılan efsuni sura




kaybolan kainatta fuli renk
ah benim dilimde büyüyen
dudağımda başımı döndüren nefis
hadi git yalnız kalsın rüyalar ve insanlar




katlanmış dururken viçdan lafta
vakitten caldığım kırık ayna
södürdüğüm yanan riyakar hayata
gözümmü kördü yoksa yürek mi aldanmakta






okyonustayım yalan dünyanın
tek başıma harcanmaktayım
her biri gömdü suretleriyle
yaşamla ölüm arası bi dakka





dursun rüyalarım
akmasın kanayan yalanlarım
yeter kırıldı suretim
hanginiz bıraktı ruhumu böyle kücülmüş







dokunamıyorum
uzaklaşırken tam olamayan ürgenler
karanlıklar icinde bir ışık loş alev
geceyim artık gündüzümde yaşayanı olmayan






ey nefis
hüçrendeyim
kırılmayan onurunla
hala sahte rüyalar yaşamaktayım





.